وقتی ریه ها به دلیل استنشاق سموم ، شرایط التهاب مزمن یا دلایل ناشناخته دیگر به مرور زمان آسیب ببینند ، می توانند موجب زخم شوند. این زخم سفت تر از بافت معمولی ریه است. هنگامی که این زخم در ریه ها اتفاق می افتد ، منجر به فیبروز ریوی می شود ، وضعیتی که باعث مشکل در تنفس و سایر مشکلات ریه می شود. گزینه های درمانی متفاوت هستند ، اما اکثر آنها روی دریافت اکسیژن کافی و تسکین علائمی مانند سرفه و تنگی نفس تمرکز دارند.
فیبروز ریوی به خودی خود نوعی بیماری بینابینی ریه است ، اصطلاحی که به کلیه بیماریهای ریه که شامل زخم یا التهاب است اشاره دارد. پزشکان غالباً فیبروز ریوی را بر اساس علل ایجاد آن به انواع مختلفی تقسیم می کنند. این علل می تواند از عوامل محیطی تا شرایط خود ایمنی متغیر باشد ، یا به هیچ عنوان علت مشخصی نداشته باشند. برخی از دلایل اصلی این بیماری عبارتند از:
فیبروز ریوی ایدیوپاتیک: در صورت مشخص نبودن علت فیبروز ریوی ، ایدیوپاتیک محسوب می شود.
فیبروز ریوی خودایمنی: این نوع فیبروز ریوی در اثر حمله سیستم ایمنی بدن به بافت سالم ایجاد می شود. این بیماری می تواند همراه با بیماری خود ایمنی دیگری مانند سندرم شوگرن ، اسکلرودرما یا آرتریت روماتوئید ایجاد شود.
فیبروز ریوی ناشی از پرتودرمانی: دریافت روش های پرتودرمانی در ناحیه قفسه سینه می تواند به ریه ها آسیب برساند و باعث ایجاد فیبروز ریوی شود.
فیبروز ریوی ناشی از دارو: برخی داروهای خاص از جمله شیمی درمانی می توانند منجر به ایجاد فیبروز ریوی شوند.
فیبروز ریوی شغلی: که به آن پنوموکونیوز نیز گفته می شود ، این نوع فیبروز ریوی در اثر قرار گرفتن در معرض موادی که می توانند به ریه ها آسیب برسانند ایجاد می شود از جمله ی این مواد آزبست یا زغال سنگ است.
فیبروز ریوی محیطی: به این فیبروز ، پنومونیت فوق حساسیت نیز گفته می شود. فیبروز ریوی محیطی در اثر قرار گرفتن در معرض محرک هایی مانند شوره سر حیوان خانگی و کپک ایجاد می شود.
- ۹۹/۰۴/۱۶